Mijn Flexi Hip Plan: van operatie naar Venntrilogie

Sommigen die me al langer kennen, weten dat ik hemochromatose heb – een erfelijke aandoening waarbij je lichaam te veel ijzer opslaat. Vanuit die diagnose groeide mijn besef hoe belangrijk een gezonde leefstijl is. Ik beloofde mezelf: zodra ik ontijzerd zou zijn, zou ik trainen voor een halve Ironman. Niet zomaar een sportief doel, maar een symbool van herstel, kracht en toewijding.

Maar mijn lichaam had andere plannen. Door de jaren heen namen mijn heupklachten toe, tot het punt dat ik niet meer om een operatie heen kon. Vier jaar lang probeerde ik alternatieven, onderzocht ik mogelijkheden, trainde ik wat ik kon – maar uiteindelijk moest ik toegeven: ik had een totale heupprothese nodig. Een beslissing die gepaard ging met acceptatie, loslaten en ook angst. Maar ik besloot het aan te gaan – volledig. Hoe fitter ik de operatie in ging, hoe beter mijn herstel zou verlopen.

Daarom ontwikkelde ik mijn eigen revalidatie-aanpak: het Flexi Hip Plan. Gericht op kracht, stabiliteit en mobiliteit. Niet alleen om te herstellen, maar om echt terug te keren naar het leven dat ik wilde leiden.

In januari, een paar weken na mijn operatie, kreeg ik een bericht van mijn vriendin Vicky:

“Ik ga op 16, 17 en 18 april de laatste drie etappes van de Venntrilogie wandelen met Frida. De overnachtingen zijn geboekt – voor twee personen en honden welkom 🙂 Ik hoop dat dit voor jou haalbaar is in april.”

Dat bericht kwam op precies het juiste moment. Het gaf me een extra reden om mijn revalidatie serieus te nemen. Ik wilde mee. Niet op halve kracht, maar als mezelf – sterk, energiek, klaar voor drie dagen wandelen door de natuur. Het werd mijn nieuwe doel. Een tastbaar mikpunt om naartoe te werken.

Samen met mijn kinesist ging ik intensief aan de slag. We bouwden mijn conditie opnieuw op, werkten aan mijn kracht, balans en uithoudingsvermogen. Elke sessie bracht me een stap dichter bij die tocht.

En in april was het zover.

Rugzak, wandelstok, Lexi voorop. Drie dagen lang wandelden we door regen en modder, gefocust op elke stap. Het weer zat niet mee, maar mijn lichaam wel. Geen pijn, geen beperkingen – alleen het gezonde gevoel van inspanning en doorzetten. Natuurlijk was er wat spanning, de vrees om uit te glijden, maar mijn prothese hield zich sterk. Ik hield me sterk.

Op dag drie bereikten we het eindpunt. Moe maar vol trots. We hadden het gehaald.

Deze tocht was de afronding van mijn revalidatie, maar ook het begin van iets nieuws. Het bewijs dat ik terug ben – en misschien wel sterker dan ooit.

Dank je wel, Vicky, voor dat ene bericht op het juiste moment. Voor je vertrouwen, je vriendschap en je stille duwtje in de rug. Dankzij jou kon ik dit hoofdstuk met kracht afsluiten.